ระบบทำความเย็นแบบม่านเปียกด้วยพัดลมเป็นวิธีการทำความเย็นที่ใช้ในปัจจุบันและเป็นที่นิยมในเรือนกระจกการผลิตเรือนกระจกดอกไม้ โดยให้ผลที่โดดเด่นและเหมาะสำหรับการเจริญเติบโตของพืช ดังนั้นวิธีการติดตั้งระบบม่านเปียกพัดลมอย่างสมเหตุสมผลในการสร้างเรือนกระจกดอกไม้เพื่อให้ได้ผลอย่างเต็มที่ การเติบโตของดอกไม้มีบทบาทในการส่งเสริมหรือไม่?

หลักการของระบบ

ก่อนอื่น มาทำความเข้าใจหลักการทำงานของพัดลมดาวน์: เมื่ออากาศร้อนภายนอกถูกดูดผ่านม่านเปียกที่เต็มไปด้วยน้ำ น้ำบนม่านเปียกจะดูดซับความร้อนและระเหยออกไป จึงช่วยลดอุณหภูมิของอากาศที่เข้าสู่เรือนกระจก . โดยปกติแล้วผนังม่านเปียกประกอบด้วยแผ่นเปียก ระบบจ่ายน้ำของแผ่นเปียก ปั๊มน้ำ และถังเก็บน้ำจะถูกสร้างขึ้นอย่างต่อเนื่องตามแนวผนังด้านหนึ่งของเรือนกระจก ในขณะที่พัดลมจะเน้นไปที่หน้าจั่วอีกด้านของเรือนกระจก . ม่านเปียกจะต้องรักษาความชื้นเพื่อให้แน่ใจว่ากระบวนการทำความเย็นแบบระเหยเสร็จสมบูรณ์ ตามขนาดและพื้นที่ของเรือนกระจก สามารถติดตั้งพัดลมที่เหมาะสมบนผนังตรงข้ามกับม่านเปียกเพื่อให้อากาศไหลผ่านเรือนกระจกได้อย่างราบรื่น

ผลของการทำความเย็นแบบระเหยมีความสัมพันธ์กับความแห้งของอากาศ กล่าวคือ ความแตกต่างระหว่างอุณหภูมิกระเปาะเปียกและอุณหภูมิกระเปาะแห้งของอากาศ ความแตกต่างระหว่างอุณหภูมิกระเปาะแห้งและเปียกของอากาศจะแตกต่างกันไปไม่เพียงแต่กับที่ตั้งทางภูมิศาสตร์และฤดูกาลเท่านั้น แต่ยังรวมถึงภายในเรือนกระจกด้วย แม้ว่าอุณหภูมิกระเปาะแห้งในเรือนกระจกอาจแตกต่างกันได้มากถึง 14°C แต่อุณหภูมิกระเปาะแห้งจะแปรผันเพียงประมาณ 1/3 ของความชื้นกระเปาะแห้งเท่านั้น ส่งผลให้ระบบระเหยยังคงสามารถเย็นลงในช่วงเที่ยงวันในพื้นที่ที่มีความชื้นสูง ซึ่งจำเป็นสำหรับการผลิตเรือนกระจกด้วย

หลักการคัดเลือก

หลักการเลือกขนาดแผ่นเปียกคือระบบแผ่นเปียกควรให้ผลตามที่ต้องการ โดยปกติแล้วม่านเปียกที่มีเส้นใยหนา 10 ซม. หรือ 15 ซม. มักใช้ในโรงเรือนผลิตดอกไม้ แผ่นใยหนา 10 ซม. วิ่งด้วยความเร็วลม 76 เมตร/นาทีผ่านแผ่นใย แผ่นกระดาษหนา 15 ซม. ต้องใช้ความเร็วลม 122 ม./นาที

ความหนาของผ้าม่านเปียกที่เลือกไม่ควรพิจารณาเฉพาะที่ตั้งทางภูมิศาสตร์และสภาพภูมิอากาศของสถานที่เท่านั้น แต่ยังรวมถึงระยะห่างระหว่างม่านเปียกและพัดลมในเรือนกระจกและความไวของพืชดอกต่ออุณหภูมิด้วย หากระยะห่างระหว่างพัดลมกับม่านเปียกกว้างกว่า (โดยทั่วไปมากกว่า 32 เมตร) ขอแนะนำให้ใช้ม่านเปียกหนา 15 ซม. หากดอกไม้ที่ปลูกมีความไวต่ออุณหภูมิเรือนกระจกมากกว่าและมีความทนทานต่ออุณหภูมิสูงได้ไม่ดีขอแนะนำให้ใช้ม่านเปียกหนา 15 ซม. ม่านเปียก. ในทางกลับกัน หากม่านเปียกและพัดลมในเรือนกระจกมีระยะห่างกันน้อย หรือดอกไม้มีความไวต่ออุณหภูมิน้อยกว่า ก็สามารถใช้ม่านเปียกหนา 10 ซม. ได้ จากมุมมองทางเศรษฐกิจ ราคาม่านเปียกหนา 10 ซม. ต่ำกว่าราคาม่านเปียกหนา 15 ซม. ซึ่งคิดเป็น 2/3 ของราคาเท่านั้น นอกจากนี้ ยิ่งช่องอากาศเข้าของม่านเปียกมีขนาดใหญ่เท่าใดก็ยิ่งดีเท่านั้น เนื่องจากขนาดของช่องอากาศเล็กเกินไป แรงดันสถิตจะเพิ่มขึ้น ซึ่งจะลดประสิทธิภาพของพัดลมอย่างมากและเพิ่มการใช้พลังงาน

วิธีการประมาณค่าอุปกรณ์ทำความเย็นสำหรับโรงเรือนหลายช่วงแบบดั้งเดิม:

1. ปริมาตรการระบายอากาศที่จำเป็นของเรือนกระจก = ความยาวของเรือนกระจก × กว้าง × 8cfm (หมายเหตุ: cfm คือหน่วยของการไหลของอากาศ นั่นคือ ลูกบาศก์ฟุตต่อนาที) ควรปรับปริมาตรการระบายอากาศต่อพื้นที่ยูนิตตามระดับความสูงและความเข้มของแสง

2.ประมาณพื้นที่ม่านเปียกที่ต้องการ หากใช้ม่านเปียกหนา 10 ซม. พื้นที่ม่านเปียก = ปริมาณการระบายอากาศที่จำเป็นของเรือนกระจก / ความเร็วลม 250 หากใช้ม่านเปียกหนา 15 ซม. พื้นที่ม่านเปียก = ปริมาณการระบายอากาศที่จำเป็นของเรือนกระจก / ความเร็วลม 400 แบ่งพื้นที่แผ่นเปียกที่คำนวณไว้ด้วยความยาวของผนังระบายอากาศที่ปกคลุมด้วยแผ่นเปียกเพื่อให้ได้ความสูงของแผ่นเปียก ในพื้นที่ชื้น ปริมาณอากาศของพัดลมและขนาดม่านเปียกควรเพิ่มขึ้น 20% ตามหลักการที่ว่าอากาศร้อนขึ้นและอากาศเย็นลง ควรติดตั้งม่านเปียกพัดลมไว้เหนือเรือนกระจก และเช่นเดียวกันกับเรือนกระจกที่สร้างขึ้นในสมัยแรกๆ

อย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา การติดตั้งผ้าม่านเปียกแบบพัดลมในโรงเรือนกระถางมีแนวโน้มลดลง ขณะนี้อยู่ในขั้นตอนการก่อสร้างเรือนกระจก โดยทั่วไป 1/3 ของความสูงของพัดลมจะติดตั้งอยู่ใต้แปลงเมล็ด 2/3 เหนือพื้นผิวเมล็ดพืช และม่านเปียกจะติดตั้งอยู่เหนือพื้นดิน 30 ซม. การติดตั้งนี้อิงจากการปลูกบนพื้นผิวเตียงเป็นหลัก ออกแบบมาเพื่ออุณหภูมิที่พืชสัมผัสได้จริง เพราะถึงแม้อุณหภูมิบนเรือนกระจกจะสูงมาก แต่ใบของพืชก็ไม่รู้สึกถึงมันดังนั้นจึงไม่สำคัญ ไม่จำเป็นต้องใช้พลังงานโดยไม่จำเป็นเพื่อลดอุณหภูมิในบริเวณที่พืชไม่สามารถสัมผัสได้ ในเวลาเดียวกัน มีการติดตั้งพัดลมไว้ใต้แปลงเมล็ดซึ่งเอื้อต่อการเจริญเติบโตของรากพืช